#34

چند روزه که حس خوبی ندارم و خودمم حال خودم رو نمی فهمم،من اینجا فقط یه دوست صمیمی داشتم و چند وقت پیش یکی دیگه هم اومد که ازش خوشم اومد و شدیم یه تیم سه نفره، اونی که تازه اومده بود دوست پسر داشت و مشکلی نبود اما مشکل از اونجا شروع شد که به قول خودش یکی رو هم برای دوست صمیمی من پیدا کرد و اون الان تو رابطه است، خب اولش فکر کردم واقعا مشکلی نیست اما مشکلات الان دارن خودشون رو نشون میدن، مثلا اینکه می خوایم باهم بریم بیرون و اون دوتا می خوان دوست پسر هاشون رو (که خیلی هم با هم صمیمی و تقریبا مثل داداش هم هستن) رو ببینن و من عملا دیگه نمی تونم باهاشون برم، یه کاری که می کنن و واقعا اذیتم می‌کنه اینه که دوست پسر هاشون با ماشین میان دنبالشون و انتظار دارن من هم باهاشون برم! وسط دوجفت من چی کاره ام آخه؟ بعدش من خرید هام رو بکنم و اگه کاری دارم انجام بدم و بعدش من رو بذارن خوابگاه و خودشون برن به رابطه شون برسند! حس خیلی مزخرفی بهم دست میده، من اصلا دوست ندارم این شرایط رو، اگه خودم برم خیلی راحت ترم، ولی مشکل اینجاست که اون ها می خوان هم من تنها نباشم هم همزمان با دوست پسر هاشون باشن. که این غیرممکنه، خیلی مسخره است که باهم دیگه بریم بازار و اونوقت من تنها برگردم! امشب هم می دونستم همینطوری میشه، پس قبول نکردم باهاشون برم و با یکی از هم اتاقی هام آژانس گرفتیم و رفتیم بازار، اما جالب اینجاست که دوستم ازم ناراحت شده که چرا با اون ها نرفتم!!!!!! خب شما می خواید عین یه بچه من رو ببرید کار هام رو بکنم و من رو بذارید خوابگاه و بعدش برید روی هم دیگه! حس می کنم فاصله زیادی بین من و دوست هام هست که هیچ طوره پر نمیشه، مشکل اینجاست که اون ها همش دوست دارن که با دوست پسر هاشون باشن وگرنه می تونستن اکثرا با اون ها باشن و یه تایمی هم برای جمع های دخترونه مون بذارن،کاش فقط بیرون رفتن بود، توی خوابگاه هم اکثر حرف ها و موضوعات حول محور پسرها می چرخه و من عملا فرقی با دیوار ندارم، فقط مجبورم شنونده ای باشم که گه گاهی یه ایموجی رو انتخاب می‌کنه و به صورتش می‌زنه،این روزها دنیاهامون کاملا از هم جدا شده و صرفا به خاطر درس و امتحان نقطه اتصال کوچیکی بین دنیا هامون به وجود میاد، چی می‌تونم بگم؟ از چی می تونم شکایت کنم؟ از اینکه چرا یه تایمی رو برای صرفا با هم بودن نمیذارن؟ از اینکه چرا همه ی حرف ها در مورد دوست پسرهاشون هست؟ خب اونها با این وضع راحتن و اینکه من ناراحتم مشکل اونها نیست مشکل منه، به خاطر همین حس تنهاییم روز به روز داره بیشتر میشه، در حالی که رابطه ام با دوست هام عین یه دیوار متلاشی شده است مجبورم باهاشون بگم و بخندم و هیچ به روم نیارم که از این شرایط خسته ام، کاش حداقل به حال خودم رهام می‌کردن، کاش انقدر اصرار نداشتن که در مورد رابطه هاشون بشنوم، واقعا من از اینکه دوست پسرش امروز چه حرکتی زده و چی گفته و این چی جوابش رو داده و کجا رفتن و چی خوردن هیچ کنجکاوی ندارم و اصلا برام نیست و حتی حوصله سر بر هم هست، اون اوایل هیجان داشتم و براشون خوشحال بودم ولی دیگه داره حالم بهم می‌خوره، اتفاقا برخلاف چیزی که میگن دوست هاشون رو خیلی زود به پسرها فروختن، دوستم که یک ماه و خورده ای با هم بودیم و با هم بیرون می رفتیم و خرید می کردیم همین که چشمش به پسر افتاد من رو گذاشت کنار، من نمیگم با اون پسر نباشه فقط دارم میگم اگه شیش روز در هفته با اونه یک روزش رو با من باشه، ولی خب نمی فهمه و من هم اصلا حوصله ندارم این چیزها رو براشون توضیح بدم و از اون گذشته غرورم هیچوقت چنین اجازه ای رو نمیده، فقط مثل همیشه ساکت و ساکت تر میشم اما هستم، من هیچوقت نمیرم فقط ساکت میشم،خیلی ساکت 

قبلا دلم نمی خواست انتقالیم جور شه، می خواستم همینجا بمونم، ولی حالا عمیقا دوست دارم برم استان خودمون، خدایا میشه لطفاً جور شه؟